Ik ben geboren den achtste juli 1934, begint Kamiel. Geboren vanachter op Meerskant waar ik nu nog woon. Mijn vader was Jan Buysse en die is als kind na de Eerste Wereldoorlog van Merendree (nu deelgemeente van Nevele) in Zele komen wonen. Mijn moeder was Madeleine Adam en die was geboren in Berlare. Bij ons thuis sneden de messen zo een beetje langs alle kanten, vertelt Kamiel. We hadden een boerenhofke en ik peins dat we vier-vijf koeien hadden toen ik kind was en naast onze boerderij huurden we van de familie Rosseels een huisje waar mijn moeder een winkeltje had én een cafeetje. In ons winkeltje kon je eigenlijk niks misvragen, we verkochten zowel kaas, hesp, kleren, vlaslakens, kortom we hadden van alles in huis. Dat café was een kaarterscafé maar ook de beestenkopers kwamen er ’s morgens om hun druppel en hun koffie en palaberden over de prijs van het vlees en waar je best een koop kon doen.
We waren thuis met drie jongens: onze Fernand (1930), ik van 1934 en onzen Antoine was twee jaar jonger dan ik, van 1936. Antoine is in 1959 gestorven. Na zijn legerdienst had hij bijgetekend en bij een ongeluk met een jeep waar hij mee reed is hij om het leven gekomen. (Zijn broer Fernand stierf in juli 2016, net geen 86 jaar.)

Ik ben eerst naar de kleuterschool geweest op Kamershoek. Weinig Zelenaars weten dat, maar Kamershoek is een éénklassige kleuterschool en die bestaat nu nog altijd. Dat is een afdeling van De Vlinderboom, als ik niet mis ben, zegt Kamiel.

Na ’t kleuterke moest ik met mijn broer mee naar ’t Kapellestraatje. Dat was ne serieuze eind, dat kan ik je verzekeren én, voegt Kamiel er aan toe, allemaal te voet, met klompen aan je voeten of schoenen van je oudere broer die drie maten te groot waren, maar met drie paar kousen lukte dat wel.

De kinderen van den buiten moesten ook vroeger komen, want zij moesten in de winter de stoven aansteken. We bleven ’s middags boterhammen eten. Die zaten in een gamel die we van de Duitsers hadden gekregen.
In de oorlog hebben Duitsers op onze boerderij geslapen. Zij hadden een groot kanon bij om de Engelse vliegers die overkwamen neer te schieten. Bij ons is nooit een schot gelost, die commandant liet ze vliegen zodat hij zijn eigen hachje veilig stelde.

Huiswerk, dat was aan ons niet besteed, herinnert Kamiel zich. Na de school moesten mijn broer en ik de baan op met onze koeien. Elk met twee, drie koeien aan een zeel trokken we met die beesten langs de Genste steenweg tot op de Donk en we kwamen terug naar huis als het tijd was om te melken.

Die beesten kenden dat, die wisten hun weg en ik reed zelfs op één van hen als we naar huis kwamen. Mijn vader had wat akkers maar slechts één wei en dus moesten we wel met die beesten de baan op, want die wei was vrij rap afgegeten. Maar de Gentse steenweg was een kasseibaan waar in die tijd heel weinig verkeer was.

Op mijn veertiende was ’t school uit en moest ik thuis blijven, gaat Kamiel verder, want mijn vader kon me best gebruiken op de boerderij. We hadden drie paarden, want naast boer was mijn vader ook voerman. Iedere week reed hij met een grote platte wagen met houten wielen met goederen van Van der Eecken of Goossens naar Gent. De vooravond werd de wagen geladen met de hand want vorkliften moesten toen nog uitgevonden worden.

’s Morgens om 5 uur vertrok mijn vader dan. Hij reed dan tot aan een afspanning in Destelbergen en daar kregen de paarden haver en water en konden ze wat rusten. Rond elf uur was hij dan op zijn bestemming in Gent. Dan was het lossen en terug laden, want mijn vader bracht iedere keer grondstoffen mee die ze hier in Zele nodig hadden. Geen tien auto’s kwam hij onderweg tegen en zijn paarden, die kenden de weg. Soms deed hij wel eens een dutje terwijl hij naar Gent bolde.

Ik moest thuis op de boerderij werken en als ik zeg werken, dat was werken, zegt Kamiel met veel overtuiging. We hadden wel een paard, maar het meeste werk gebeurde met de handen.

De liefde voor het koersen heb ik geërfd van onze Fernand, vervolgt Kamiel. Die was beginnen koersen en bij de juniors heeft hij zeker twaalf wedstrijden gewonnen. Maar toen hij begon te verkeren, raakte zijn lief in verwachting en moest hij trouwen én gaan werken. Daarmee was zijn koersliedje uitgezongen.

En ik ben dan begonnen, maar dat was nijg tegen de goesting van ons vader. Ja, luierik, ga maar koersen, dan moete nie werken, zei hij keer op keer. Ons vader dat was ne vrieë mens, zegt Kamiel, die had met ons geen compassie. Als jonge gast moest ik zakken graan van 80 kilo op een slecht ladderke op de zolder dragen en nooit was het genoeg.

Als mijn vader weg was, was al het werk voor mij. Als ge zo’n hele akker met een ploeg met één snee moest omrijden, daar was ik wel een paar dagen zoet mee, zegt Kamiel. Zaaien met de hand en daarna alles plat terten want een rol hadden we niet. Beren was ook nog zo iets leutig. Eerst de kar laden en op den akker met de loete opengooien. Ge stonk dan voor acht dagen en ga dan maar eens verkeren als ge zo een hele dag mest hebt uitgevoerd. Ge moogt u nog tien keer wassen, dat zit in je vel.

En dan de tijd van de bieten en de rapen… ik mag er niet aan denken, zegt Kamiel.

Mijn vrouw heb ik leren kennen in 1954 toen ik afzwaaide van het leger. We kwamen van Duitsland en in Brussel hadden we al wat pinten gedronken om onze afzwaai te vieren en ook in Dendermonde bezochten we enkele cafeetjes. Ik was niet gewoon om te drinken en was lichtjes in de wind toen ik in Zele arriveerde. Met mijn zware kitzak moest ik toen te voet naar huis en op de Kouter presenteerden twee meisjes me om mijn zak te dragen. Eén van hen was mijn latere vrouw, Rita Rupus. Zij werkte in die tijd in den Alba en de volgende week wachtte ik haar op na het werk. En zo is dat begonnen, zegt Kamiel. We hebben zo’n drie jaar verkeerd en in 1957 zijn we dan getrouwd. In 2017 zijn we, als ‘t God belieft, 60 jaar getrouwd, zegt Kamiel.

Van 1956 tot en met 1963 was ik beroepsrenner, gaat Kamiel verder. De twee jaar ervoor reed ik bij de onafhankelijken. Ik was toen aangesloten bij VC Merelbeke en als je individueel in een koers meereed moest je een witte of een zwarte trui aantrekken. Vanaf 1958 was ik bij een ploeg aangesloten. Mijn eerste was Peugeot - BP - Dunlop. Van heel mijn carrière was 1959 toch het meest memorabele jaar, want toen mocht ik deelnemen aan de Tour de France.

Er is zo’n dag geweest dat ik zeven keer lek reed en dat ik zat te wenen op mijn fiets, wenen van de kou en van de tegenslag. Je moest dan ook nog zorgen dat je binnen tijd arriveerde of je lag eruit. In onze ploeg was ik maar een helper. Eén van mijn taken was zorgen voor drank. Als we in een dorp passeerden, was het afstappen en zorgen dat je aan water of iets anders geraakte in een fontein, een café of een restaurant. Dat was af en toe allesbehalve gemakkelijk. In Parijs ben ik toegekomen met een buil op mijn hoofd. Een cafébaas had met een fles op mijn hoofd geslagen toen ik zijn frigo plunderde. Als helper moest je ook wachten als één van je ploegmaats plat reed.
Mijn fiets woog in die tijd 11-12 kilo, gaat Kamiel verder, die van onze Greg weegt er scherp 7, dat is een serieus verschil. Ook was den Tour een pak zwaarder toen. Ik ben er zeker van dat wij duizend kilometer meer reden dan nu. De laatste rit naar Parijs bijvoorbeeld was toen zo maar eventjes 345 kilometer. Ik haalde toen de negende plaats.

De coureurs van nu worden echt in de watten gelegd. Wij moesten als we aankwamen onze valies gaan halen, kregen een briefje met het adres van het hotel en met de fiets moesten we dat dan gaan zoeken. Ik heb ooit eens twee uren gezocht naar het hotel en ik had dan ook een rit van meer dan 200 kilometer in de benen. Die wegen van toen dat was echt een verschrikking voor je rug. Dat daveren op die kasseien, dat deed echt zeer, dat kan ik je verzekeren, zegt Kamiel. De coureurs van nu zouden er feestelijk voor bedanken als ze moesten afzien zoals ik heb afgezien. Nee, den Tour van toen heeft geen vergelijk met deze van nu. Nu zijn het allemaal luxepaarden, wij moesten echt onze plan trekken.

Ik was uiteindelijk 61ste in het eindklassement en toen ik in Zele arriveerde werd ik als een held onthaald, want ik was de eerste Zelenaar die de Ronde van Frankrijk gereden had. Na mij heeft William Tackaert twee keer den Tour uitgereden.

Zijn jongste is Anja (1969). Zij is getrouwd met Christophe Impens. Mijn schoonzoon heeft vijf Belgische records op zijn naam staan en veroverde in totaal veertien nationale titels in het lopen. Hij verbeterde het Belgische record op de 1500m van Ivo Van Damme en het record van Vincent Rousseau op de 2000 m. Ook ons Anja heeft net als ons Bernadette goed gelopen in haar jeugd en nu is ze gebeten door het fietsen (gran fondo). Christophe en Anja hebben twee zonen: Casper en Felix. En, vervolgt Kamiel, mijn familie is goed vertegenwoordigd op de Olympische Spelen. Ronald nam deel als wielrenner in 1980 in Moskou, Christophe in 1996 op de 1500 meter in Atlanta en Greg in 2016 voor het wielrennen.

Sport is mijn hele leven, zegt Kamiel. Als mijn meisjes vroeger liepen, ben ik altijd meegeweest en af en toe moest ik zelfs verlof nemen om ze te kunnen wegbrengen.

Als mijn kleinzonen koersen, probeer ik er zoveel mogelijk bij te zijn. De koers is mijn lang leven. Ik beleef er veel plezier en iedereen kent mij daar, da’s plezant. Mijn schoonzoon Ronald komt me vaak halen en meestal beland ik dan in de VIP-tent. Eten en drinken à volonté en ik kan de koers volgen op groot scherm. Meer moet dat niet zijn, lacht Kamiel.