Vier jaar lang was hij daar ‘op leercontract’. Een tijd waar hij met een goed gevoel aan terug denkt. In de startblokken dacht hij soms vloekend dat hij dat geen vier jaar zou doen maar Godfried was een goede leermeester en al snel was Marc er kind van den huize. In die jaren stierf ook Irene, de vrouw van Godfried en dat maakte de band nog sterker.
Godfried was een speciaal man. Kapper, artiest maar ook dromer. Hij speelde iedere week op de Little Woods, een Engelse pronostiek en was er rotsvast van overtuigd dat hij ooit die vijf miljoen zou binnenrijven. Naast zijn coifferen produceerde hij ook op kleine schaal kappersproducten: scheercrème ‘Blitz’, shampoo ‘Neige’ en haarcrème met een naam die Marc vergeten is. Godfried had een bescheiden afzet maar met die vijf miljoen kon hij de hangars van Peer Carmeliet achter zijn huis kopen en zou heel de productie in een stroomversnelling komen. Die fabrieksdroom is nooit gerealiseerd omdat Little Woods niet sponsorde.
Eén van de klanten van Godfried was Miel Haen, een kolenmarsjang en een zwanzer eerste klas. Op een dag liet hij zijn haar laten knippen. Marc kreeg de opdracht om in de keuken een moor water op te zetten. Maar Godfried, zei Marc, we hebben hier in ’t salon toch warm water. Ik heb kokend water nodig, antwoordde zijn patroon, want ik ga hem pluimen.
Eén dag per week moest Marc ook naar school voor zijn leercontract. Dat was in Gent en Brussel en in Zele was Remi Van Kerckhove als leersecretaris verantwoordelijk voor de leercontracten. De algemene vakken werden toen gegeven op woensdagnamiddag door Joris Laget, Etienne Quintyn en Jozef De Clerck.

Zijn verdiensten waren niet om over naar huis te schrijven. Op leercontract moest je het doen van het drinkgeld. Een gewone week leverde ongeveer tweehonderd vijftig oude Belgische frankskes op en als ’t kermis was kon dat soms oplopen tot vierhonderd frank.
Op zijn achttiende haalde hij zijn diploma en werd hij dus ‘halve gast’ en kon hij dus gaan werken. In Zele was dat echter niet zo gemakkelijk om een job te vinden. De meeste kappers werkten alleen. Een nonkel van Marc die militair was, stelde hem voor kapper te worden in het leger: een schone wedde, extra drinkgeld, gekleed door ’t leger, goedkope maaltijden… Marc zag dat wel zitten en vervroegd deed hij zijn ‘drie dagen’ in ’t Klein Kasteelke. De proeven (morse) vielen echter tegen en de legercarrière werd afgevoerd.Als halve gast vond Marc toen werk in Antwerpen op Sint-Anneke. Twee jaar lang heeft hij daar gewerkt. Een schone tijd, zegt hij achteraf. Er heerste daar een andere mentaliteit, veel opener en er werd niet gekommeerd.

Tweeënveertig jaar heeft Marc samen met zijn vrouw Anne-Marie zijn zaak gerund. Ik heb het graag gedaan maar het was hard werken en zeker in de aanvangsjaren was er geen sluitingsuur. De kapperskring pleitte ervoor om de zaak om acht uur te sluiten. Wel, zegt Marc, in die tijd was het tv-nieuws om acht uur. Ik heb het zelden of nooit gezien. Integendeel, dikwijls was het tien, elf, soms twaalf uur voor ik mijn deur kon dichtdoen. Ik had geen rolluiken en het gebeurde vaak dat mannen die ’s avonds in het café van Van Geytes gekaart hadden, nog snel hun haar lieten knippen voor ze gingen slapen want hij was toch nog open.De kermisweken waren zonder twijfel de drukste van het jaar. Mensen hielden hun grote kuis, ze stonden in ’t nief en hun haar moest gedaan worden.

Een pittige anekdote was deze van een buur die aan de dop stond. De hele week voor kermis kwam hij alle dagen binnen om een babbelke te slaan. Eén keer schoof hij mee aan en als het uiteindelijk aan hem was, besliste hij om toch nog maar te wachten tot het einde van de week. Voor Marc was dat geen probleem. Die vrijdag kwam hij ’s avonds om half twaalf binnen. Ik had op dat moment nog drie vrouwelijke klanten in de stoel zitten voor een permanent, om te kleuren… Hij kwam voor zijn haar. Dat vond Marc een brug te ver en zei vriendelijk dat hij de volgende dag mocht terug komen. Een kwartier later stond de buurman daar met zijn moeder die verbolgen vroeg of hij ’t misschien niet meer nodig had.

Ik ben de laatste coiffeur die ’s zondags nog gewerkt heeft, vertelt Marc. Einde van de jaren zestig was een Farah Diba kapsel erg in trek. Een mise en plie (watergolf) waarbij het haar heel hoog werd opgekamd. Dames kwamen de vrijdag of de zaterdag ‘met hun haar’ en wilden dit op zondag nog eens laten opkammen. Halverwege de jaren zeventig sloot hij als laatste ook op zondag. Het sop was de kool niet meer waard.
De tijd van The Beatles was ook een roemruchte periode waar kappers het niet onder de markt hadden. Jongeren lieten in navolging van hun idolen hun haarbos weelderig groeien en dat gaf thuis de nodige spanningen. Je kon als kapper voor niemand goed doen. Hoe minder dat ik er afknipte hoe liever de Zeelse beatles het hadden maar dat strookte helemaal niet met de visie van moeder of vader met af en toe de nodige discussies als gevolg.

Ook de tijd van de pruiken en postiches heeft hij meegemaakt. Marc vertelt dat Godfried Verheirstraeten erg handig was in het maken van haarvlechten. Godfried bewaarde alle lange haren die hij afsneed en de haarvlechten die hij maakte waren echt kwaliteit. Het aanbod was in die dagen erg groot. Europese pruiken waren duurder dan de Aziatische want daar was er ook nylon in verwerkt. André De Vuyst, een collega die bij Godfried de stiel had geleerd, kreeg op een dag een vraag naar zo’n haarvlecht. Hij zei dat Godfried zo haarvlechten maakt en dat die van goede kwaliteit zijn, beter dan die uit Brussel. De dame ging bij Godfried maar even later stond ze terug bij André om te zeggen dat de vlecht haar niet beviel en of hij dan toch maar ene in Brussel wou bestellen. Geen probleem, zei André maar die kost dan wel geen 1500 fr. maar 2000 fr.

Enkele dagen later leverde André dezelfde vlecht van Godfried waarop de dame zei: ’t is wel 500 fr. meer maar ge ziet het toch. Een andere leuke anekdote is deze van dat vrouwtje van 80. Haar haar was wit en al sterk uitgedund. Op een dag had haar Turkse buurvrouw voorgesteld om haar haar te kleuren met henna. Dit product heeft een mooi effect op zwart haar maar een heel ander op wit of grijs. Met een rode haardos kwam het vrouwtje bij Marc vragen of hij haar niet kon helpen.
Uitbollen heeft Marc nooit gedaan. Hij zag verschillende malen nieuw cliënteel verschijnen op momenten dat oudere collega’s het voor bekeken hielden: Michel De Backer, Roger Corveleyn, Dolf D’hollander, Staf De Bruyne… Die klanten wilden een kapper die op dezelfde wijze werkte als hun vorige.